میکشم این پای های خسته ام را در جاده های غربت، با خود می برم این روح پریشانم را ، در خرابه های غربت و تنهایی پنهان میکنم قلب زخمی ام را . از نگاه و حرف های شما که عشق را در نطفه می کشید می گریزم . می روم جایی که عاشق را دیوانه نخوانند . جایی که برای یک قلب شکسته و عاشق حرمت یک سلام را بذارند .

 می روم خسته و افسرده و زار              سوی منزلگه ویرانه خویش

   به  خدا می برم  از  شهر  شما               دل شوریده و دیوانه خویش 

من دل آشفته و تنهای خودم را به دوش میکشم و از میان قلب های سنگی شما می برم . تا با مرحم تنهایی درمان کنم زخم های گناه  عشق را .

می برم ، تا که در آن نقظه ی دور              شستشویش دهم از رنگ گناه

شستشویش  دهم  از لکه ی  عشق              زین همه خواهش بیجا و تباه

می روم از یاد ببرم ناز چشمان سیاهت را . می روم تا فراموش کنم خنده های دل ربایت را . خاموش کنم شعله ی امید وصالت در دل را .من دلم را در گورستان تنهایی ، تنهای تنها به خاک غربت می سپارم تا دیگر یادی از صورت ماهت نکند .

می برم تا ز تو دورش سازم                     ز تو ، ای جلوه امید محال    

می برم زنده به گورش سازم                    تا از این پس نکند یاد وصال

(شعر از فروغ فرخزاد)